نوشته شده در یک دیدگاه

آنافیلاکسی

آنافیلاکسی یک واکنش آلرژیک جدی است که به طور ناگهانی آغاز می شود و می تواند منجر به مرگ گردد. آنافیلاکسی معمولا با علایمی همچون جوش همراه با خارش، تورم گلو و فشار خون پایین همراه است. دلایل معمول آنافیلاکسی شامل نیش حشرات، مواد غذایی و داروهاست.

آنافیلاکسی به دلیل ترشح واسطه پروتئین از انواع به خصوصی از گلبول های سفید خون اتفاق می افتد. واسطه این پروتئین ها می توانند یک واکنش آلرژیک را آغاز کنند و یا واکنش را تشدید نمایند. علت ترشح این پروتئین ها می تواند یا واکنش دستگاه ایمنی باشد و یا دلیل دیگری که به دستگاه ایمنی مربوط نیست.

آنافیلاکسی بر اساس علائم و نشانه ها در فرد تشخیص داده می شود. درمان اولیه تزریق اپی نفرین است که در بعضی مواقع با سایر داروها ترکیب می شود.
در سراسر جهان 2-0.05 % از مردم جهان آنافیلاکسی را در مقاطعی از زندگی خود تجربه می کنند. کلمه آنافیلاکسی از کلمه های یونانی ἀνά ana “درمقابل”، و φύλαξις phylaxis “محافظت”، گرفته شده است.

تاریخچه

لغت “آنافیلاکس” را چارلز ریچت(Charles Richet) در سال 1902 ابداع کرد. سپس این لغت به “آنافیلاکسی” به دلیل تلفظ بهتر آن، تغییر کرد. بعدها چارلز ریچت در سال 1913 جایزه نوبل پزشکی و فیزیولوژی را به دلیل تحقیقاتش در مورد آنافیلاکسی دریافت کرد.

اما خود واکنش از زمان های بسیار قدیم گزارش شده است. این لغت از زبان یونانی، و کلمه های یونانی ἀνά ana “درمقابل”، و φύλαξις phylaxis “محافظت”، گرفته شده است.


محتویات

• ۱ علائم
• ۶ علت ها
• ۹ عوامل خطر
• ۱۰ مکانیسم
• ۱۳ تشخیص
• ۱۷ درمان
• ۱۹ پیشگیری
• ۲۰ مکمل ها
o ۲۰.۱ آمادگی
• ۲۱ دورنما
• ۲۲ تاریخچه
• ۲۳ =تحقیقات

علائم

[[File:Signs and symptoms of anaphylaxis.png|thumb|250px|علایم آنافیلاکسی[[. آنافیلاکسی معمولا علائم بسیار متفاوتی را ظرف چند دقیقه یا ساعت ایجاد می کند. اگر علت آنافیلاکسی ماده‌ای باشد که مستقیما به بدن و جریان خون وارد شده است. ( درون وریدی)، علائم آنافیلاکسی به طور متوسط بین 5 تا 30 دقیقه ظاهر می شوند. اگر علت غذایی باشد که فرد مصرف کرده است زمان متوسط 2 ساعت خواهد بود.

رایج ترین قسمت هایی که درگیر می شوند عبارتند از: پوست ( 90-80 %)، ریه و راه تنفسی (70 %)، معده و روده (45-30%)، قلب و رگ های خونی (45-10%)، و سیستم عصبی مرکزی (15-10 %). معمولا دو مورد و یا بیشتر از این سیستم ها درگیر می شوند.

پوست

کهیر و برافروختگی های روی کمر فرد مبتلا به آنافیلاکسی
علائم معمولا شامل برآمدگی هایی روی پوست (کهیر)، خارش، صورت و پوست سرخ (برافروختگی)، یا لب های متورم است . افرادی که دچار ورم زیر پوستی (آنژیوادم) شده اند، ممکن است به جای خارش احساس سوختگی داشته باشند. تا 20 % موارد ممکن است زبان یا حلق فرد متورم شود.

دیگر علائم شامل آبریزش بینی و تورم غشای مخاطی روی سطح چشم و پلک (کنژنکتیویت) است. پوست ممکن است به دلیل کمبود اکسیژن به رنگ آبی دربیاید (سيانوز ).


تنفس

علائم تنفسی شامل تنگی نفس، تنفس دشوار و همراه با صدای خس حس، یا تنفس دشوار و با صدای بلند (همراه با سوت)است. تنفس با صدای خس خس معمولا به دلیل اسپاسم ماهیچه های پایینی راه تنفسی (ماهیچه های برونش) است.

تنفس همراه با صدای سوت به علت تورم قسمت های بالایی راه تنفسی است. که باعث تنگی راه های تنفسی می شود. گرفتگی صدا، درد هنگام بلعیدن، و سرفه نیز ممکن است اتفاق بیفتد.


قلب

عروق قلبی ممکن است به دلیل آزادسازی هیستامین از سلول های مشخصی در قلب، به طور ناگهانی منقبض شوند.(اسپاسم عروق کرونر) این اتفاق مانع از جریان خون به قلب می شود. و ممکن است باعث مرگ سلول های قلبی شود(انفارکتوس میوکارد). یا ضربان قلب ممکن است خیلی تند، یا خیلی کند گردد. (دیس ریتمی قلبی)، و یا ممکن است قلب از تپش باز بماند(ایست قلبی). . افرادی که از پیش مشکل قلبی دارند بیشتر در معرض خطرات قلبی ناشی از آنافیلاکسی هستند.

در حالی که ضربان قلب شدید به دلیل فشار خون پایین بیشتر رایج است. 10% از افرادی که از انافیلاکسی رنج می برند ممکن است ضربان قلب پایین(برادی کاردی) با فشار خون پایین داشته باشند.(ترکیب ضربان قلب پایین و فشار خون پایین رفلکس بزول یاریش نامیده می شود)

فرد به دلیل افت فشار خون ممکن است دچار سرگیجه و بی هوشی شود. این افت فشار خون به دلیل گشاد شدن عروق خونی(شوک توزیعی) یا به دلیل نارسایی بطن های قلب باشد (شوک کاردیوژنیک). در موارد محدودی، فشار خون بسیار پایین می تواند از علائم آنافیلاکسی باشد.

سایر

علائم معده و روده شامل درد کرامپی شکم، اسهال، و تهوع است. فرد ممکن است دچار افکار پریشان شود و کنترل مثانه خود را از دست بدهد، و دردی را در ناحیه لگن حس کند که شبیه به گرفتگی عضلات رحم است. گشاد شدن رگ های خونی در اطراف مغز ممکن است منجر به سردرد شود. همچنین فرد ممکن است احساس اضطراب کند و یا تصور کند به زودی خواهد مرد.


علت ها


آنافیلاکسی می تواند با واکنش بدن به اکثر مواد خارجی ایجاد شود. محرک های رایج شامل سم گزش و نیش حشرات، غذا، و دارو است. . در خردسالان و نوجوانان غذا رایج ترین محرک است. در بزرگسالان داروها، و گزیدگی و نیش حشرات رایج تر است. عللی که کمتر رایج هستند عبارت اند از فاکتور های فیزیکی، عوامل بیولوژیک(مایع منی)، لاتکس، تغییرات هورمونی، افزاینده های خوراکی(مانند رنگ های خوراکی و مونو سدیم گلوتامات) و داروهایی که برای پوست مورد استعمال قرار می گیرند (داروهای موضعی).


تمرین بدنی و دما (چه سرما و یا گرما)، می توانداز طریق تحریک سلول های بافتی مشخصی (مست سل ها) که ماده شیمیایی ایجاد کننده واکنش آلرژیک را ترشح می کنند، باعث بروز آنافیلاکسی شود.

آنافیلاکسی که علت آن ورزش باشد معمولا به خوردن غذاهای مشخصی نیز مربوط می شود. اگر آنافیلاکسی زمانی اتفاق بیفتد که فرد در حال دریافت داروی بیهوشی است. رایج ترین علت آن داروهای مشخصی است که برای ایجاد فلج به کار می روند (عوامل بازدارنده عضلات عصبی)، آنتی بیوتیک ها و لاتکس. در 50-32 % موارد علت مشخص نیست (آنافیلاکسی ایدیوپاتیک).


مواد غذایی


بسیاری از غذاها می توانند باعث بروز آنافیلاکسی شوند، حتی اگر غذایی برای اولین بار خورده شود. در فرهنگ های غربی رایج ترین علت، خوردن یا در تماس بودن با بادام زمینی، گندم، مغزهای درختی و صدف دارها، ماهی، شیر و تخم مرغ است. در خاورمیانه، کنجد یک ماده غذایی رایج محرک است. در آسیا، برنج و نخود معمولا باعث بروز آنافیلاکسی می شود. موارد شدید معمولا با خوردن غذا بروز می کند، اما برخی از افراد زمانی که ماده غذایی با قسمتی از بدن آن ها تماس پیدا می کند، واکنش شدیدی نشان می دهند.

خردسالان می توانند بر آلرژی خود چیره شوند . در سن 16 سالگی، 80 % خردسالان با آنافیلاکسی نسبت به شیر و تخم مرغ و 20 % با آنافیلاکسی منحصر به بادام زمینی می توانند این غذاها را بدون مشکل مصرف کنند.

داروها


هر دارویی ممکن است منجر به آنافیلاکسی شود. رایج ترین آن ها آنتی بیوتیک های بتا لاکتام (مانند پنیسییلین)، آسپیرین و داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) است. اگر فردی به یکی از داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) آلرژی داشته باشد، می تواند از نوع دیگری از این دارو بدون تحریک بروز آنافیلاکسی مصرف کند. دیگر علت های رایج بروز آنافیلاکسی شیمی درمانی، واکسن ها، پروتامین (موجود در اسپرم) و داروهای گیاهی را شامل می شود.

برخی از داروها مانند وانکومایسین، مورفین، و داروهایی که برای واضح تر شدن عکس های اشعه ایکس مصرف می شوند (رادیوکانتراست زاها) با صدمه زدن به سلول های مشخصی در بافت ها و تحریک آن ها به آزادسازی هیستامین (دگرانولاسيون مست سل ها)موجب آنافیلاکسی می‌گردند.

فراوانی یک واکنش به یک دارو تا اندازه ای به این بستگی دارد که این دارو هر چند وقت یکبار به افراد داده می شود و تا اندازه ای نیز به این مسئله که دارو چگونه در بدن کار می کند. خطای یادکرد: خطای یادکرد: برچسب تمام کنندهٔ بدون برچسب اگر فردی واکنش به سمی در گذشته نشان داده است.

و اگر این واکنش از واکنش منطقه ای اطراف محل نیش فراتر بوده است، با خطر بیشتر بروز آنافیلاکسی در آینده مواجه هستند. اگرچه نیمی از افرادی که در اثر آنافیلاکسی جان خود را از دست می دهند پیش تر هیچ واکنش گسترده ای (سیستماتیک ) نداشته اند.


عوامل خطر


افراد با بیماری های آتوپیک نظیر آسم، اگزما، یا رینیت در معرض خطر بیشتر ابتلا به آنافیلاکسی نسبت به غذا، لاتکس، و عوامل رادیوکانتزاست زا هستند. این افراد کمتر در خطر ابتدا به آنافیلاکسی نسبت به داروهای تزریقی و نیش حشرات هستند. یک بررسی در خردسالان مبتلا به آنافیلاکسی نشان داد که 60% آن ها سابقه بیماری های آتوپیک را داشته اند. بیش از 90 % خردسالانی که به دلیل ابتلا به آنافیلاکسی جان خود را از دست داده اند مبتلا به آسم بوده اند.

افرادی که به اختلال های ناشی از مست سل بیش از اندازه در بافت های خود ( ماستوسیتوز ) دچار هستند یا مست سل های بیشتری دارند، در معرض خطر بیشتری هستند. هرچه فاصله زمانی بین آخرین تماس با عاملی که منجر به واکنش شده است طولانی تر باشد، خطر واکنش جدید کم تر خواهد بود.

مکانیسم


آنافیلاکسی واکنش آلرژیک بسیار شدیدی است که ناگهانی شروع می شود و بسیاری از قسمت های بدن را تحت تاثیر قرار می دهد. علت آن ترشح واسطه های التهابی و سیتوکاین ها از مست سل ها و بازوفیل ها است. ترشح آن ها به علت یک واکنش سیستم دفاعی است، اما با آسیب به این سلول ها نیز ایجاد می شود که مربوط به پاسخ ایمنی نیست.


ایمنی شناسی


زمانی که علت بروز آنافیلاکسی یک پاسخ ایمنی است، ایمنوگلوبین E (IgE) به ماده خارجی که باعث شروع واکنش شده است متصل می شود(پادگن). ترکیب اتصال IgE به پادگن، گیرنده های FcεRI را روی مست سل ها و بازوفیل ها فعال می کند. مست سل ها و بازوفیل ها با ترشح واسطه های التهابی مانند هیستامین واکنش نشان می دهند. این واسطه ها انقباض عضلات صاف برونش را بیشتر می کنند و باعث می شوند رگ های خونی گشادتر شوند. (تاخیر خون شاهرگ) ، ترشح مایع از رگ های خونی بیشتر می شود، و عملکرد ماهیچه های قلب را کاهش می دهد. .همچنین یک واکنش ایمنی شناسی وجود دارد که به IgE مربوط نیست، اما مشخص نیست که این واکنش در انسان رخ می دهد یا خیر.


غیر ایمن شناختی


هنگامی که ناشی از یک پاسخ ایمنی نیست، واکنش ناشی از عاملی است که مستقیما به مست سل ها و بازوفیل هاآسیب می رساند و موجب می شود هیستامین و مواد دیگری آزاد کنند که معمولا با یک واکنش آلرژیک همراه هستند(دگرانولاسیون). عامل هایی که می تواند به این سلول ها آسیب برسانند. کنتراست زا برای اشعه ایکس، مواد افیونی (اپيوئيد ها)، دما (گرم یا سرد)، و ارتعاش است.


تشخیص


آنافیلاکسی به کمک یافته های پزشکی و بالینی قابل تشخیص است. هرگاه یکی از سه مورد زیر ظرف چند دقیقه یا ساعت پس از تماس با ماده آلرژی زا رخ دهد به احتمال زیاد فرد دچار آنافیلاکسی است:

  1. درگیری پوست یا بافت های مخاطی به علاوه مشکلات تنفسی و یا افت فشار خون
  2. تعداد دو یا بیشتر از علائم زیر:-
    الف- درگیری پوست و مخاط
    ب- مشکلات تنفسی
    ج- فشار خون پایین
    د- مشکلات مربوط به معده و روده
  3. افت فشار خون پس از تماس با ماده آلرژی زا معلوم
    اگر شخصی واکنش بدی به گزیدگی حشرات و یک دارو نشان دهد، آزمایشات خون برای ترایپتیس یا هیستامین (که از مست سل ها آزاد شده است) می تواند در تشخیص آنافیلاکسی مؤثر باشد. هرچند این آزمایشات در مواردی که عامل آلرژی غذا است یا شخص فشار خون نرمال دارد چندان مؤثر نیستند، و نمی توانند مانع تشخیص آنافیلاکسی شوند.

طبقه بندی

آنافیلاکسی به سه نوع اصلی تقسیم می شود. شوک آنافیلاکسی زمانی اتفاق می افتد که رگ های خونی در بیشتر قسمت های بدن گشادتر می شوند (گشادسازی عروقی سیستماتیک)، که منجر به فشار خون پایینی می شود که 30% از فشار خون نرمال یک آدم پایین تر یا 30% پایین تر از مقدارهای استاندارد است.

آنافیلاکسی دومرحله ای زمانی تشخیص داده می شود که علائم بین 72-1 ساعت برگردند حتی درصورتی که فرد تماس جدیدی با ماده آلرژی زایی که حساسیت اولیه را به وجود آورد نداشته باشد. برخی از تحقیقات نشان می دهد که 20% موارد آنافیلاکسی دومرحله ای هستند. علائم معمولا ظرف 8 ساعت باز میگردند.

واکنش دوم به همان شیوه ای درمان می شود که آنافیلاکسی اصلی درمان می شود. شوكِ شبه آنافيلاكتيك یا واکنش های آنافیلاکسی اسامی قدیمی آنافیلاکسی هستند که علت آن واکنش آلرژیک نیست بلکه علت آن آسیب مستقیم به مست سل ها است( گرانولاسيون مست سل ها). برخی توصیه می کنند که از اسامی قدیمی دیگر نباید استفاده کرد.


تست آلرژی


تست آلرژی پوستی در حال انجام بر روی بازوی راست. تست آلرژی ممکن است به تعیین اینکه چه چیز باعث آنافیلاکسی فرد شده است کمک کند. تست آلرژی پوستی (مانند پچ تست) برای غذاها و سموم مشخصی موجود است. آزمایشات خون برای پادتن های خاص جهت تایید آلرژی های حاصل از شیر، تخم مرغ، بادام زمینی، مغزهای درختی، و ماهی مؤثر است.

تست های پوستی می توانند آلرژی به پیسیلین را تایید کنند. اما برای داروهای دیگر تست پوستی وجود ندارد. آنافیلاکسی غیرایمنی تنها با بررسی سابقه فرد یا با قرار دادن وی در معرض ماده آلرژی زایی که ممکن است باعث بروز واکنش در گذشته شده باشد، تشخیص داده می شود. هیچ آزمایش پوست و خونی برای آنافیلاکسی غیرایمنی وجود ندارد. .

تشخیص افتراقی

گاهی تشخیص آنافیلاکسی از آسم، بیهوشی ناشی از کمبود اکسیژن(سنکپ)و حملات پنیک دشوار است. معمولا افرادی که آسم دارند، خارش، و علائم معده و روده را ندارند. زمانی که فردی بیهوش می شود، پوست رنگ پریده و بدون جوش است.

پوست فردی که دچار حمله پنیک شده است ممکن است برافروخته شود، اما کهیر ندارد. موارد دیگری که ممکن است علائمی مشابه داشته باشند عبارت اند از مسمومیت غذایی ناشی از ماهی فاسد (سارم، scombroidosis) و عفونت های ناشی از انگل های معین (انیزاکیازیس ، anisakiasis).

پیشگیری


برای پیشگیری از آنافیلاکسی توصیه می شود از آنچه که در گذشته باعث بروز واکنش شده است دوری شود. زمانیکه این کار ممکن نیست، ممکن است درمان هایی وجود داشته باشد که بدن را از واکنش به ماده آلرژی زای معلوم بازدارد.

(حساسیت زدایی) مداوای سیستم ایمنی(ایمن درمانی) با خانواده غشاء بالان، در حساسیت زدایی 90-80% بزرگسالان و 98% خردسالان علیه آلرژی به زنبورهای عسل، زنبورها(بدون عسل)، زنبور سرخ، زنبورهای ژاکت زرد و مورچه های آتشین مفید است.

ایمن درمانی دهانی می تواند در حساسیت زدایی برخی افراد نسبت به غذاهای معینی نظیر شیر، تخم مرغ، مغزهای آجیلی و بادام زمینی موثر باشد. اما این درمان ها گاها عوارض جانبی بدی به همراه دارند. حساسیت زدایی برای بسیاری از داروها نیز ممکن است.

با این حال اغلب مردم باید به سادگی، از مصرف داروی مشکل ساز اجتناب کنند. برای کسانی که نسبت به لاتکس آلرژی دارند مهم است که از غذاهایی با ترکیبی مشابه با آنچه پاسخ ایمنی ایجاد کرده است دوری کنند. (غداهایی با آلرژی متقاطع) از جمله آواکادو، موز، و سیب زمینی.

درمان


مدیریت


آنافیلاکسی یک وضعیت اضطراری پزشکی است. که به اقدامات نجات بخشی مانند کنترل راه های تنفسی، اکسیژن اضافی، حجم زیاد مایعات داخل وریدی، و نظارت دقیق احتیاج دارد. اپی فرین درمانی است که در میان سایر روشها ارجحیت دارد،

علاوه بر اپی نفرین، آنتی هسیتامین و استروئید نیز معمولا استفاده می شود. زمانی که فرد به حالت نرمال باز می گردد باید بین 2 تا 24 ساعت در بیمارستان تحت نظر باشد تا از عدم بازگشت علائم اطمینان حاصل شود. چرا که علائم در صورتی که فرد دچار آنافیلاکسی دو مرحله ای شده باشد برگشت می کنند.


اپی نفرین


اپی نفرین (آدرنالین) درمان اصلی آنافیلاکسی است. هیچ دلیلی برای اینکه از آن استفاده نشود وجود ندارد. ( بدون موارد منع مصرف قطعی) توصیه می شود محلول اپی نفرین به ماهیچه قدامی – خارجی ران به محض ظن به آنافیلاکسی تزریق شود. اگر فرد به درمان خوب پاسخ ندهد، تزریق باید هر 5 تا 15 دقیقه تکرار شود. دوز دوم در 16 تا 35 % موارد لازم است.

در موارد محدودی بیش از دو دوز لازم می شود. تزریق درون ماهیچه (استعمال درون عضلانی)از تزریق زیر پوست (استعمال زیرپوستی) که آهسته تر جذب می شود، بهتر است. مشکلات جزئی ناشی از اپی نفرین شامل لرزش، اضطراب، سردرد و تپش قلب است.
ممکن است اپی نفرین در مورد افرادی که از بتا بلاکرها مصرف می کنند جواب ندهد.
تزریق کننده های خودکار اپی نفرین که به افراد اجازه تزریق به ماهیچه های خودشان را می دهد. معمولا در دو دوز موجود هستند، یکی برای بزرگسالان که وزنی بیش از 25 کیلوگرم دارند. و دیگری برای خردسالان که بین 10 تا 25 کیلوگرم وزن دارند.


مکمل ها


علاوه بر اپی نفرین، معمولا از آنتی هیستامین ها استفاده می شود. بر اساس استدلال های نظری چنین پذیرفته شده بود که آنتی هیستامین ها مؤثر هستند. اما در واقع شواهد کمی در مورد اینکه آنتی هیستامین ها در درمان آنافیلاکسی مؤثر است، وجود دارد. در بررسی 2007 کوکرن هیچ تحقیق با کیفیتی برای توصیه آنتی هیستامین ها پیدا نشد.

آنتی هیستامین ها بر روی تجمع مایعات و اسپاسم های راه تنفسی موثر نیستند. کورتیکواستروئیدها هم احتمالا چندان فرقی نمی کنند اگر فرد دچار آنافیلاکسی شده باشد. از آن ها با امید کاهش خطر آنافیلاکسی دومرحله ای استفاده می شود، اما آن ها در پیشگیری از آنافیلاکسی های بعدی بی تاثیر هستند. سالبوتامول که از طریق دستگاه تنفس(نبولایزر) وارد می شود می تواند در زمانی که اپی نفرین علائم برونکواسپاسم را از بین نمی برد مفید باشد. . متیلن بلو برای افرادی که به درمان های دیگر پاسخ نمی دهند استفاده شده است چرا که عضلات صاف را آزاد می کند.

آمادگی


به افرادی که در معرض خطر آنافیلاکسی هستند توصیه می شود یک “برنامه عملی دقیق آلرژی” داشته باشند. والدین باید مدرسه را در مورد آلرژی فرزندشان و اقدامات ضروری در صورت وقوع یک وضعیت اضطراری آنافیلاکتیک ، در جریان بگذارند. برنامه عملی دقیق اغلب شامل استفاده از تزریق کننده های خودکار اپی نفرین، توصیه به بستن دستبند هشدار پزشکی، و توصیه هایی در مورد چگونگی اجتناب از محرک هاست.

برای برخی محرک ها، درمان برای کاهش حساسیت بدن در مقابل ماده ای که باعث واکنش آلرژیک شده است (ایمن درمانی ماده آلرژی زا) موجود است. این نوع روش درمانی ممکن است مانع بازگشت های بعدی آنافیلاکسی شود. یک دوره چندساله حساسیت زدایی زیرپوستی در مقابل حشرات گزنده مفید است. در حالی که حساسیت زدایی دهانی برای بسیاری از غذاها مؤثر می باشد.


دورنما


چنانچه دلیل بیماری شناخته شده باشد، احتمال زیادی برای بهبودی وجود دارد و فرد به سرعت درمان می شود. حتی اگر دلیل بیماری شناخته شده نباشد، چنانچه دارو برای متوقف کردن واکنش در دسترس باشد، فرد معمولا بهبودی خوبی حاصل می کند. اگر مرگ رخ دهد، اغلب یا ناشی از یک دلیل تنفسی ( معمولا بسته شدن مسیر جریان هوا) است و یا یک دلیل قلبی عروقی (شوک).

آنافیلاکسی در 20 % 0.7– موارد منجر به مرگ می شود. برخی از مرگ ها ظرف چند دقیقه اتفاق افتاده است. افرادی که دچار آنافیلاکسی ناشی از تمرینات بدنی هستند، معمولا نتایج خوبی دارند، و با افزایش سن، بازگشت های کمتر و کم شدت تری خواهند داشت.


به نظر می رسد مقادیر در حال افزایش است. تعداد افراد دچار آنافیلاکسی در دهه 80 تقریبا سالانه 20 نفر در هر 100000 نفر بود. در حالی که در دهه 90 این میزان سالانه 50 نفر در هر 100000 نفر بود. این افزایش ظاهرا در درجه اول مربوط به آنافیلاکسی ناشی از مواد غذایی است. بیشترین خطر در افراد جوان و زنان وجود دارد.


درحال حاضر، سالانه 500 تا 1000 نفر (2.4 در میلیون) در آمریکا، 20 نفر (0.33 در میلیون) در انگلستان، و 15 نفر (0.64 در میلیون) در استرالیا بر اثر آنافیلاکسی جان خود را از دست می دهند. نرخ میرگ و میر در بین دهه های 1970 و 2000 کاهش یافته است.

در استرالیا، مرگ های ناشی از آنافیلاکسی مربوط به مواد غذایی، عمدتا در میان زنان اتفاق می افتد. درحالی که مرگ های ناشی از نیش حشرات اغلب در میان مردان به وقوع می پیوندد. مرگ در اثر آنافیلاکسی بیشتر ناشی از داروهاست.

تحقیقات


تلاش هایی در حال انجام است تا اپی نفرینی تهیه شود که بتوان از آن در زیر زبان (اپی نفرین زیرزبانی) برای درمان آنافیلاکسی، استفاده کرد. تزریق زیرپوستی آنتی بادی آنتی IgE اوماليزوماب (omalizumab) به عنوان راهی برای پیشگیری از بازگشت در حال بررسی است. اما استفاده از آن هنوز توصیه نمی شود.

1 دیدگاه دربارهٔ «آنافیلاکسی»

دیدگاهتان را بنویسید